Ze is al eerder langs gekomen, mijn lelijke meisje Dribbel. Ze is het levende bewijs dat echte schoonheid van binnen zit. Met haar onderbijt, waardoor haar tong vaak uit haar bek steekt, zal ze nooit in aanmerking voor een schoonheidsprijs. Maar wat ze mist aan uiterlijk haalt ze ruim in op karakter. Het is werkelijk de liefste hond die ik ken.
Behalve als ze buiten is. Dan vergeet ze de hele wereld om haar heen. Dan wil ze alleen nog maar rennen, heel hard rennen, zo hard als de wind.
Dan rent ze en rent ze totdat haar hoofd leeg is. Daarna heeft ze eindelijk weer aandacht voor de baas.